Uzun zamandır bi şarkı hakkında yazmıyodum. Ama bu şarkı gerçekten etkiledi beni. Division Bell'de o kadar birbirinden güzel şarkı varken bu şarkı öyle bir dikkatimi çekmişti ki daha ilk dinleyişimde. Pink Floyd'un comfortably numb'tan sonra sözlerini en beğendiğim şarkısı bu sanırım. Hatta biraz daha zorlarsam en tepeye çıkarabilirim belki.
Söylemediklerinizi ya da söyleyemediklerinizi, başkasının size söylemediklerini ya da söyleyemediklerini o kadar güzel anlatıyo ki bu şarkı. Zayıflığımızı anlatmaktan kaçınıcak ya da karşı tarafın zayıf olduğumuzu düşüneceğini düşünücek kadar zayıf mıyız? Kafamızdan geçenleri anlatmakta neden bu kadar zorlanıyoruz? Neden köşede öylece yalnız oturmayı tercih ediyoruz ki? Nereye gidiyoruz? Napıyoruz?
Sanırım konuşmalıyız.
So..
It doesn' t have to be like this. All we need to do is make sure we keep talking..
1 yorum:
ekşi sözlükte bi başlık arıyodum, sonra keep talking'i gördüm, refleks olarak açtım, baktım, linke tıkladım falan ama bunları yaparken de ne yazdığını okumadım. sonra açılan sayfaya baktım, senin blogunmuş meğer :AAAAAA
sonra yazıyı okudum videoyu da bi daha izledim, böylece uyuyup uyanıp sabah akşam keep talking dinleyen bir insana dönüşmüş oldum dünden beri. neyse bak iyi ki pink floyd dinlemeye başladın negzel oldu :)
o zaman ilk fırsatta coming back to life dinliyoruz, ödev bu :D
Yorum Gönder