Keep Talking

Uzun zamandır bi şarkı hakkında yazmıyodum. Ama bu şarkı gerçekten etkiledi beni. Division Bell'de o kadar birbirinden güzel şarkı varken bu şarkı öyle bir dikkatimi çekmişti ki daha ilk dinleyişimde. Pink Floyd'un comfortably numb'tan sonra sözlerini en beğendiğim şarkısı bu sanırım. Hatta biraz daha zorlarsam en tepeye çıkarabilirim belki.

Söylemediklerinizi ya da söyleyemediklerinizi, başkasının size söylemediklerini ya da söyleyemediklerini o kadar güzel anlatıyo ki bu şarkı. Zayıflığımızı anlatmaktan kaçınıcak ya da karşı tarafın zayıf olduğumuzu düşüneceğini düşünücek kadar zayıf mıyız? Kafamızdan geçenleri anlatmakta neden bu kadar zorlanıyoruz? Neden köşede öylece yalnız oturmayı tercih ediyoruz ki? Nereye gidiyoruz? Napıyoruz?

Sanırım konuşmalıyız.

So..
It doesn' t have to be like this. All we need to do is make sure we keep talking..

Heligoland

Gereksiz bi takıntım var sanırım. Müzisyenlerin gün geçtikçe üretkenliklerini kaybedeceklerini hiçbir zaman eskisi kadar güzel müzik yapamayacaklarını, en sonunda da "yapamıyoruz artık abi, herkes kendi yoluna artık.." diyerek müziği bırakacaklarını düşünürüm. Manyak mısın nesin arkadaşım? diye soracak olursanız cevap veremem zira ben de bilmiyorum, olabilirim. Üstelik bu saçma düşüncemi çürütecek birçok örnek varken (blur'un 6 yıllık uzun bir ara vermeden önceki, bir nevi veda niteliğindeki son şarkıları 2003 yılında yaptıkları out of time, Pink Floyd The Division Bell gibi bi güzellikle veda etti, depeche mode hala harikalar yaratıyor, vs.) ben hala ısrarla beğendiğim müzisyenler güzel şeyler yaptıkça gereksiz bir şekilde şaşırıyorum.

Heligoland de bu güzel şeylerden biri. Albumleri arasındaki süreleri gittikçe açıyolar (ilkle ikinci arasında 3, 2 ile 3 arasında 4, 3 ile 4 arasında 5, 4. albumle 5. album arasında ise 7 yıl var) fakat her albumde "beklediğimize değdi" dedirtiyolar.. Heligoland elbette Massive Attack'ın en iyi albumu değil ama en iyi albumlerinden biri. Hatta Mezzanine'dan sonra en iyi albumleri dersem gözüm şöyle bi 100th window'a takılır, önce bi yutkunurum sonra da kararımın arkasında cesurca dururum.

Heligoland'i bu kadar güzel kılan dinler dinlemez alıştığımız Massive Attack tadını vermesinin yanı sıra birbirinden harika vokallerin albume büyük katkı sağlamış olmaları. Kendimi bildim bileli derinden aşık olduğum, ismini, sesini, kendisini her gördüğümde, duyduğumda derin bir nefes aldığım güzellik Hope Sandoval, Tricky'den dolayı zaten Massive Attack'a ve bu tarza yakın olan Martina Topley-Bird, Angel'daki vokaline hayran olduğumuz, 12 yıl sonra tekrar Massive Attack'a çok şey katan Horace Andy, hakkında konuşmaya başlasam hiç susmayacağıma emin olduğum Damon Albarn, pray for rain'deki harika vokali sayesinde tanıdığım Tunde Adebimpe ve son olarak Robert Del Naja albumde 1 ya da 1'den çok şarkı seslendirdiler ve albumun bu denli güzel olmasına katkı sağladılar.

Albumun klibi Hope Sandoval'in vokal olduğu Paradise Circus şarkısında çekildi (bir de splitting the atom'a çekildi ama o single'a çekildi sanırım). Klibi hemen şuracığa embed etmek isterdim fakat öyle her yere embed edilecek bir klip değil bu klip. Klipte eski, çok eski bir porno yıldızının, porno görüntüleri eşliğinde porno film çektiği yıllarda neler yaşadığı kendi ağzından anlatılıyor. Ayrıca bi tek ben mi farkettim bilmiyorum ama Massive attack'ın görkemli şarkı finali gibi bi imza takıntısı var sanırım. ("görkemli şarkı finali". bu da iyiymiş. evet.). Daha önce Butterfly Caught'un son 1 dakikasında, live with me'nin son 40 saniyesinde rastlamıştım "görkemli finaller"e. Klipte ise bu saniyelere porno filmin erkek aktörünün boşalma sahneleri konulmuş (şaşırmayın. dedik ya porno filmden görüntüler var diye?). Bu şarkının güzelliği daha güzel anlatılamazd sanırımı.. Bu şarkı 5 dakikalık bir orgazmdır ve finali de orgazmın doruk noktasıdır, boşalma gibidir. Fakat klip hiçbir şekilde (sansurlenemez, sansurlenirse ortada klip diye bi şey kalmaz) hiçbir müzik kanalında, bırakın müzik kanalını Youtube'ta bile gösterilemeyecek sanırım. Ama zaten grubun reklama dahi ihtiyacı olmadığını düşünüyorum, onlar da hemfikir olmalılar ki böyle bir klip yapmışlar.
(http://special.the-raft.com/massiveattackdvd/paradisecircus_full.swf)

Müzisyenler yaşları ilerledikçe üretkenliklerini yitirirler bir yanılgı, saçma bir düşüncedir. Massive Attack'a bana bunu bir kez daha kanıtladığı için teşekkür ediyorum, bir sonraki albumleri için bir daha 7 yıl beklememelerini diliyor, gözlerinden ve dumanlı kafalarından öpüyor esenlikler diliyorum..
Ama heralde bu kadar güzel bi album bi daha yapamazlar yea? Yaparlar mı lan acaba?